Ο Χρήστος Χατζόπουλος έπαιξε την λύρα στον Ορφέα
Ο ταλαντούχος μουσικός Χρήστος Χατζόπουλος από την Ροδόπη βρέθηκε στην ομάδα των Οψόμεθα και στην κορυφή του Παγγαίου με την αυθεντική λύρα του έπαιξε έναν παιάνα στον Ορφέα…
Ο ίδιος μας θυμίζει τους στίχους του Κωστή Παλαμά από το Το τραγούδι των βουνών…
Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνάγυμνά, βουνά πρασινισμένα,μικρός αν είμαι, αισθήματα τρανάγεννάτε μέσα μου και ταιριασμένα!
Μιας εποχής πανάρχαιας, μιας χρυσής, σβηστής, με τρώγ’ η ενθύμηση κι η ελπίδα ·μου φαίνεται, βουνά, πως είστε εσεί ςη πρώτη και η μεγάλη μου πατρίδα.
Θαρρώ, σε τέτοια σκοτεινή εποχή, κρυμμένη σε καιρών αγνώστων βάθη, κατέβ’ η ονειρεμένη μου ψυχή και φώλιασε στα ύψη σας κι εστάθη.
Κι εστάθη κι έζησε με τους αϊτούς, με της γης τους πρωτόλουβους ανθρώπους, με τους αγρίους και με τους δυνατούς ,σ’ απάτητα λαγκάδια, σ’ άλλους τόπους.
Γι’ αυτό καημοί δέρνουν εμέ κρυφοί,και στα πλευρά σας και στα μονοπάτια, σε καθεμιά σας ρίζα και κορφή καθώς υψώνω προς εσάς τα μάτια.
Κι αν είναι αλήθεια αυτό, και δεν πλανάκανένα μάγον όνειρον εμένα,—βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνάπρασινωπά, γαλάζια, μαυρισμένα,
βουνά, παιδιά γιγάντικα της Γης, βουνά ανυπόταχτα, βουνά αιώνια, που έχετε τη λαμπράδα της αυγής για χαμογέλιο, για στολή τα χιόνια,
που χύνετε θυμό σας φλογερό την αστραπή, το μαύρο νέφος θλίψη, και μίλημά σας το γοργό νερό που με βοή κατρακυλά απ’ τα ύψη,
που έχετε χίλιες γνώμες και καρδιές, κι αγάπη και χαρά και περηφάνια, σαν τους ίσκιους σας και τις ευωδιές, σαν τα πουλιά, τ’ αγρίμια, τα βοτάνια,
που έχετε τη δική μας τη ζωήκαι τα δικά μας έχετε πρωτάτα,και μοναχά σας λείπουν, κι είστε θεοί,40τα γεράματα· πάντα είστε με νιάτα!
Βουνά των ξένων τόπων σκοτεινάπου γλυκοχαιρετίζεστε με τ’ άστρα,κρυφτά στην καταχνιά παντοτινά,άσωστα, απάτητα, άπαρτα σαν κάστρα,
βουνά της γης αυτής ελληνικά, διάφανα, καθαρά, πελεκημένα από τεχνίτη χέρια γνωστικά σα μετρημένα αγάλματα ένα ένα,
που κρύβετε τα μάρμαρα λευκά και μοσχομυρισμένα τα λουλούδια, και πιο γερά απ’ τις πέτρες, πιο γλυκάκι απ’ τους ανθούς τα κλέφτικα τραγούδια,
κι από τα χαύνα πλήθη εσείς μακριά,σε χρόνια σκλαβωμένα, θαμπά κρυά, θρέψατε εσείς του Γένους τη Θεά, την αιθεροπλασμένη Ελευθερία!
Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνάμε δύναμες γιομάτα και με κάλληω! δώστε μου απ’ τη χάρη σας ξανά,60και κάμετέ με όμοιον μ’ εσάς και πάλι!
Καθώς η πρώτη ακτίνα του ουρανούφωτίζει εσάς πριν φωτιστούν οι κάμποι,θέλω κι εγώ μες στο δικό μου νουτο φως το αληθινό να πρωτολάμπει.
Από τα ύψη θέλω μαγικό τον κόσμο και οι ματιές μου ν’ αντικρίζουν, του κόσμου τη βοή να μη γρικώ, και τ’ ανάξια πάθη να μη μ’ εγγίζουν.
Και θέλω οι στοχασμοί μου καθαροί70να μένουν, σαν τα χιόνια στην κορφή σας,και να θυμάται πάντα η θλιβερήψυχή μου πως επλάστηκε αδερφή σας.
Γιατί κλειστή η ψυχή μου σε κορμί μισό, σκυφτό, σ’ έν’ άρρωστο κουφάρι, κι έχασε την ακράτη την ορμή, την ορμή που είχε απ’ το βοριά σας πάρει.
Και σαν αϊτός που του έκοψαν κακοίκαι οι άνθρωποι τα δυο πλατιά φτερά τουκαι σέρνεται και πέφτει εδώ κι εκεί80και δείχνεται περίγελο άνω κάτου,
έτσι πολλές φορές κι η ανθρωπινήψυχή, κι αν ζει κι αν χάνεται εδώ πέρακαι άπραγη και δειλή και ταπεινή,είναι γιατί τον έχασε τον αέρα
85τον πρώτο, γιατί ξέχασε κι αυτήαπό ποιό μέρος έφτασε, ποιό χέριτην οδήγησε πρώτο, είναι γιατίπού θα ξαναγυρίσει δεν το ξέρει.
Ω! καν εσείς, βουνά ψηλά, βουνά90που μια φορά τον ήλιο επρωτοείδακάμετ’ εσείς, να μη σας λησμονάποτέ η ψυχή μου, ω πρώτη μου πατρίδα!
Και κάμετε η θωριά σας να γεννάαισθήματα μεγάλα, ταιριασμένα,95σ’ εμένα το μικρό, ψηλά βουνά,με γιούλια και με ρόδα πλουμισμένα.
Και κάμετε να ελπίζω πως θα ’ρθώ, μόλις ξεφύγω από τη φυλακή μου στα ύψη σας, να ξανανταμωθώ100μ’ εσάς, πατρίδα αληθινή δική μου!
Related Posts
Ποιος είναι ο Νίκος Γκροσδάνης; →
Απουσία Παγγαίου από την αρχαιολογική σκαπάνη →
Έκαψαν τους ψύλλους και στο Ποδοχώρι →
Σχόλια