Κάθε Ψυχοσάββατο…
του Δημήτρη Λυμπεράκη
«Κάθε Ψυχοσάββατο δίνει άδεια ο Θεός να βγαίνουν οι ψυχές απ την ανάπαυση» μου έλεγε η γιαγιά μου και με προέτρεπε να βάλω ένα χεράκι, ν ανάψω τα καρβουνάκια του θυμιατού, να κάψω το θυμίαμα.
Και μετά έπρεπε να μετρήσει, έτσι κάναν όλες οι παλιές γιαγιάδες, τα υλικά για το κόλυβο.
Εννιά τον αριθμό, όσα και τα τάγματα των αγγέλων.
Στάρι, ζάχαρη, σταφίδα, μαϊντανός, σουσάμι, ρόδι, κανέλα, αμύγδαλα και κουφέτα. Και μετά καταπιανόταν με τους συμβολισμούς:
Την άμπελο, τη γλυκύτητα του Παραδείσου, τον χλοερό τόπο, το χώμα το ελαφρύ, το μύρο, τα οστά τα γεγυμνωμένα…
Έτσι έπρεπε! Να ετοιμάσει κόλυβο, γιατί θα έρχονταν οι αναπαυμένες ψυχές κρατώντας το πετσετάκι τους και θα μαζεύονταν γύρω από τον ιερέα που διάβαζε το κόλυβο.
Αν είχαν λίγο σιταράκι στο όνομά τους, χαίρονταν κι ευτυχισμένες που κάποιοι στον πάνω κόσμο τις τιμούν, τις θυμούνται και τις βοηθούν, γυρνούσαν στην ανάπαυσή τους.
Αν όχι, διπλώναν το πετσετάκι τους και μη έχοντας τί να βάλουν μέσα του επέστρεφαν περίλυπες.
Σήμερα, μεγάλος πια, εγώ ο μη πιστός και μη καλός Χριστιανός κρατώ ακόμη εκείνο το νήμα που με ενώνει με αυτές τις εικόνες του πιάτου με το κόλυβο και τα αναμένα κεράκια.
Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι τέτοια μέρα σαν τη σημερινή πεινούν οι ψυχές και δεν κάνει να επιστρέψουν νηστικές στον κάτω κόσμο.
Τις βλέπω να έρχονται και να κάθονται στις ξεχασμένες γωνιές, στα κλαδιά των δένδρων, στα φυλλώματα και να συνομιλούν με τα σπουργίτια και τα άλλα του ουρανού πετούμενα.
Κουβεντιάζουν για αγάπη και συγκατάβαση και αλληλεγγύη και λαχτάρα..
Βλέπω τη μάνα μου και τον πατέρα μου και φίλους που έφυγαν στο σκοτάδι να μου χαμογελούν. Και τους θυμάμαι.. Και μ αρέσει…
Related Posts
Ποιος είναι ο Νίκος Γκροσδάνης; →
Απουσία Παγγαίου από την αρχαιολογική σκαπάνη →
Έκαψαν τους ψύλλους και στο Ποδοχώρι →
Σχόλια