Η θέα που κουβαλώ μαζί μου…

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΡΕΙΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΙΜΟΥΡΤΑ

Ό,τι θυμάμαι από τους χειμώνες του χωριού μου, είναι αυτή η θέα από το καμαράκι που η μάνα μου «παστάλιαζε» καπνό. Κολλούσα το πρόσωπο μου στο τζάμι και περνούσα ώρες φτιάχνοντας ιστορίες για μαρμαρωμένα προβατάκια, βοσκούς και βοσκοπούλες, για κακούς λύκους και κάτι μαντρόσκυλα «θεός να σε φυλάει».

Η μάνα μου καθισμένη σταυροπόδι στο πάτωμα ώρες ολόκληρες παιδευόταν σκυμμένη πάνω στα καπνόφυλλα.

Και για να μην πηγαίνω πέρα δώθε πατώντας τα φύλλα άρχιζε το παραμύθι.

«Τη βλέπεις κείνη την κορφή που μοιάζει σα κομμένο ψωμί, α εκεί ήταν η γριά η μπάμπω κι έβοσκε τα προβατάκια.

-Μέρα νύχτα;

– Αμ τη νομίζεις, μέρα νύχτα.

-Κι όταν χιόνιζε ρε μάνα;

-Και στο χιόνι και στις αντάρες και στ’ αστροπελέκια, εκεί η μπάμπω.

-Τα παιδιά της

– Ήταν φαντάροι…

Μια νύχτα, λοιπόν, μ’ ένα χιόνι σα το τωρινό η καημένη η μπάμπω δεν πρόλαβε να πάει για το μαντρί. Ούτε ξύλα, ούτε φωτιά, μια μαντίλα και μια παλιά κάπα, τι να σου κάνουν… Μάζεψε τα προβατάκια δίπλα της κι έκατσε σε μια γωνιά στο βράχο. Έκανε το σταυρό της και σιγά σιγά έκλεισε τα ματάκια της.

Το πρωί βρήκε τη μπάμπω παραχωμένη στο χιόνι μαζί με τα ζωντανά της.

Κανένας δεν τη γύρεψε. Όταν βγήκε ο ήλιος κι άρχισε να λιώνει το χιόνι, μπάμπω, προβατάκια και μαντρόσκυλα ήταν κοκαλιασμένα.

Για να μη στα πολυλογώ όταν με το καλό γύρισαν τα παλληκάρια της από το στρατό μέρες ολόκληρες έψαχναν σ’ όλο το Παγγαίο τη μάνα τους. Την βρήκαν πετρωμένη μαζί με τα ζωντανά της.

Βλέπεις από το παράθυρο εκεί στο βράχο κάτι άσπρα που είναι σα πέτρες. Είναι η κακομοίρα η μπάμπω και τα αρνάκια της.

Αυτό το παραμύθι, χειμώνα και άνοιξη το άκουγα κάθε μέρα με το βλέμμα πάντα στο βουνό…

Έφυγα από το χωριό χωρίς να αξιωθώ να ανέβω εκεί που μαρμάρωσε η μπάμπω, στη Μπουγάτενα. Το είχα καημό. Πριν από κάποια χρόνια με τα ξαδέρφια μου τον Απόστολο και την Άννα σε μια από τις εξορμήσεις μας στο Παγγαίο φτάσαμε μέχρι το βράχο του παραμυθιού μου.

Ήταν ένα μνημόσυνο στη μπάμπω, φόρος τιμής στους ανθρώπους που είναι μόνοι.

–Σημερινή φωτογραφία της Νίτσας Ψάρρη.