Και ολίγον Παγγαίο στο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Αν εκεί που περπατάμε στην ερημιά ενός βουνού βρεθούμε ξαφνικά μπροστά στα ερείπια ενός κτίσματος που η ηλικία του χάνεται στα βάθη του χρόνου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούμε;

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη, από την εικόνα ενός αρχαίου φρουρίου που είχε δει κάποτε, πιθανότατα στο Παγγαίο ή τη Ροδόπη, εμπνευσμένη από το υλικό της προσωπικής της μελέτης της περιόδου της Ελληνικής Επανάστασης, το φαντάστηκε σαν ένα διαφορετικό οικοτροφείο του 1830.

Σαν ένα καταφύγιο για κορίτσια τα οποία απελευθερώνονται, και μάλιστα από δύο γυναίκες μεταμφιεσμένες σε άντρες, από τα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και διδάσκονται τις τέχνες των γραμμάτων και της επιβίωσης.

Έτσι επινόησε την ιστορία του νέου της μυθιστορήματος, «Το βουνό των κοριτσιών», το οποίο διαβάζεται με μια ανάσα, όπως κάθε βιβλίο της, ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτει ένα νέο επίπεδο συγγραφικής ωριμότητας.

Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του, δώσαμε ραντεβού για μια συνέντευξη όπως πρέπει να είναι οι συνεντεύξεις με τη Μανίνα Ζουμπουλάκη: σε ένα καφέ. Γιατί ακόμα και αν δεν την έχεις συναντήσει ποτέ, με την οικειότητα που καλλιεργεί μέσα από την πένα της με τους αναγνώστες, τη νιώθεις σαν καλή φίλη.

Τι αναφέρει η ίδια για το βιβλίο της

«Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η θέση της γυναίκας, ειδικά στην Ελλάδα, σε επίπεδο οικογένειας, κοινωνίας, πολιτικής. Το 1821 το προσδόκιμο ζωής της ήταν τα 35 χρόνια και ζούσε πολύ σκληρά. Μόνο αν μεταμφιεζόταν σε άντρα μπορούσε να ξεχωρίσει.

»Ακόμα και στις δεκαετίες που μεγάλωσα εγώ, του ’60 και του ’70, οι ορίζοντες μιας γυναίκας ήταν περιορισμένοι. Θα σπούδαζες Φιλολογία ή Φιλοσοφική, για να δουλέψεις μετά στο δημόσιο ή σε φροντιστήριο. Θέλω για τα παιδιά μου οι επιλογές να μην τόσο λίγες και για τα εγγόνια μου, ακόμα περισσότερες. Έτσι έβαλα τη Σάνα [τη φανταστική ηρωίδα του βιβλίου] να ξεκινάει αυτή τη μάχη, να μάθουν τα κορίτσια γράμματα. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Πιστεύω ότι βελτιώνονται με κάθε δεκαετία που περνάει».

«Ακόμα και στις δεκαετίες που μεγάλωσα εγώ, του ’60 και του ’70, οι ορίζοντες μιας γυναίκας ήταν περιορισμένοι. Θα σπούδαζες Φιλολογία ή Φιλοσοφική, για να δουλέψεις μετά στο δημόσιο ή σε φροντιστήριο. Θέλω για τα παιδιά μου οι επιλογές να μην τόσο λίγες και για τα εγγόνια μου, ακόμα περισσότερες».